დილით ისევ მაღვიძარამ გამაღვიძა _ იმ ხმამ, რომელიც წლების წინ სიხარულს ნიშნავდა: „ახალი დღე იწყება!“

ახლა კი მხოლოდ მახსენებს, რომ ისევ უნდა გავიქცე ერთი სამსახურიდან მეორეში, თორემ ვერც ერთს გადავურჩები...

ავდექი. სარკეში ჩახედვა აღარ მიყვარს. იქ თითქოს ვიღაც სხვა ქალი დგას: დაღლილი, თვალებჩამქრალი, მაგრამ მაინც ლამაზად მოწესრიგებული, თითქოს იმედს ინარჩუნებს, რომ დღეს რაღაც შეიცვლება.

სამსახურიდან სამსახურში გავრბივარ.

ხელფასები ერთმანეთის მსგავსია _ მცირე, მაგრამ ტკივილით მოპოვებული. ყოველ თვეს ვითვლი, რომ შვილს წიგნები არ მოაკლდეს, დედ-მამას წამალი ჰქონდეს, სახლში კი ზამთრის სიცივეში ერთი დღით მაინც ვიგრძნო გამათბობლის სიცხე.

მომენტში ვგრძნობ, ვეღარ ვსუნთქავ _ არა იმიტომ, რომ ფილტვები მღალატობენ, სული ვერ იტანს ამ უსასრულო წრეს. „თუ ასე გაგრძელდა, წავედი...“ _ ვამბობ ჩუმად,, თითქოს საკუთარ თავს ვპირდები...

და აი, ერთი საღამო, ჩვეულებრივზე უფრო მუქი...

ჩემ შვილს ვუყურებ, როგორ ძინავს და ვხვდები _ მე უკვე მივდივარ არა სიკვდილით, არამედ ემიგრაციით _ სიკვდილის მსგავსად.

აეროპორტში ყველაფერი ცივია... ხალხი მიიჩქარის, მე კი თითქოს ფეხს ვერ ვდგამ... შვილს ვეხუტები, დედის სურნელში ვრჩები და თვალებში ვკითხულობ, როგორ მეკითხება: — დედა, დაბრუნდები? და მე არ ვიცი, რა ვუპასუხო...

დრო გადის. უცხო ქვეყანაში ვარ.

აქ დღე იწყება მაშინ, როცა ჩემთან ღამეა. ვმუშაობ ისე, თითქოს თვითგადარჩენისთვის სიკვდილის შემდეგ გამომგზავნეს დედამიწაზე ერთი დავალებით: მშობლებს არ შიოდეთ და უწამლოდ არ დამეხოცონ, შვილს მომავალი არ მოპარონ...

ხანდახან ვფიქრობ, ალბათ მართლაც მოვკვდი იმ დღეს, როცა აქ ჩამოვედი, სიცოცხლე კი იქ დარჩა _ ჩემს ოთახში, შვილთან, მზის სხივში, რომელიც ფანჯრიდან იპარებოდა. და როცა ვწერ, მგონია, რომ ეს წერილი საიქიოდან მოდის თქვენამდე _ ემიგრანტის გულიდან, რომელიც ჯერ კიდევ ცემს... ოღონდ სხვაგან...