წერილი ემიგრანტი მშობლების შვილებისთვის
მარიამ ფხაკაძე
ჩანახატი
“შენც გაუძლებ”
მე ვინც საკუთარ დემონებს ვერ გავუმკლავდი…
მე რომელიც მუდმივად ვუყურებდი როგორ ჩადიოდა მზე ჩემს სულში….
მე რომელმაც ვერ მოვერიე მომავლის შიშს…
მე რომელიც მუდამ ვიყავი მიდრეკილი თვითმკვლელობისკენ…
გადავიტანე…
შენ როგორ უძლებ?
როგორ უძლებ მიტოვებული ბავშვის სინდრომს
თავდამსხმელ ფიქრებს
შენს გადასაყლაპად მზად მყოფ სიბნელეს?
როგორ გაუძელი ბავშვობაში დამსხვრეულ იმედებს
ჩაკლულ ოცნებებს
გამხმარ იმედებს…
როგორ უძლებ?
აუყვავებელ ცხოვრებას
ლავიწებზე გადამტვრეულ ქარიშხლებს
ტკივილებით ამოვსებულ სიცარიელეს…
„ჰეი…
იცი?
არ ვარ ძლიერი.
ვიწვი ყოველ ღამე,
როცა ძილში ყვავილებიც კი ვერ შველიან ჩემს ტკივილს.
ვიწვი მაშინაც,
როცა ერთი უბრალო სიტყვა, ერთი გამოუთქმელი მზერა მთელ ჩემს სამყაროს ამხობს…
და მაინც, ვდგები…
არა იმიტომ, რომ აღარ მეშინია.
არა იმიტომ, რომ აღარ მტკივა.
არამედ იმიტომ, რომ ჩემს გულში ერთი უფერული, პატარა ყვავილია დარგული — იმედის ნარჩენი.
და ეს ნარჩენი მთებს აბობოქრებს ჩემს შიგნით.
შენ რომ მკითხო, როგორ გავუძელი…
გეტყვი — არ გავუძელი, უბრალოდ მივეჩვიე ტკივილის გემოს.
და ახლა, როცა ქარები ისევ ლავიწებზე მტკივნეულად მეხებიან,
როცა ღამე ისევ ჩამომკიდებს ცრემლების მძივებს ყელზე…
მე უბრალოდ ჩუმად ვკრეფ ჩემს ნამსხვრევებს და ვიბარებ: “მაინც გადავრჩები…”
მაინც ვიქნები ფოთოლი, რომელსაც ქარი ვერ მოსწყვეტს.
მაინც ვიქნები სევდიანი მზის ჩასვლის სუნი.
მაინც ვიქნები ბავშვობის იმედი, რომელიც წვიმის მიუხედავად გაზაფხულს ისევ დაუბრუნდება…
ხანდახან მგონია, რომ ჩემი სული ოდნავ მოშლილ ფარდას ჰგავს —
ყოველი ქარი ფრთხილად და მაინც დაუნდობლად აფრიალებს და ჩემი დარდები სამყაროს ეფინება.
არაფერს ვმალავ —
არც ნამსხვრევებს, რომლებიც სიჩუმეში ხმაურობენ,
არც იმ დანაკარგს, რაც თვალისდაუნახავად დაილექა ჩემში.
მე — პატარა შორი გალაქტიკა ვარ,
რომელიც თავისივე კოსმოსში გაიჭედა.
მე — ერთ მიტოვებულ ქუჩაზე ჩამოხუთული სუნთქვა ვარ,
რომელსაც უკვე თვითონაც ავიწყდება, როგორია თავისუფლება.
როცა მეკითხებიან, როგორ ვძლებ…
ჩუმად ვიცინი.
ვიცინი იმიტომ, რომ პასუხი ისეთი ძველია, როგორც ჩემი პირველი ჩამოშლილი სიზმარი:
“არ ვუძლებ.
უბრალოდ ვარსებობ.”
ვარსებობ ისე, როგორც ნისლში გახვეული სახლი — ვიღაცისგან დავიწყებული, მაგრამ ჯერ კიდევ მდგარი.
ვარსებობ როგორც ფოთოლი, რომელსაც გამოელია ძალა და ამიტომ უბრალოდ ქარის ჭრილში ნელა ქანაობს…
„ეს წერილი თქვენია…
თქვენ, ვისაც ბავშვობაში აკლდა მშობლების ჩახუტების სითბო.
თქვენ, ვისაც დედის ხელები ტელეფონის ეკრანიდან ეფერებოდათ და არა ცხოვრების სიანამდვილეში.
თქვენ!
ვინც გაიზარდეთ მონატრებით შეკოწიწებულ დღეებში.
თქვენ!
ვინც ყველაზე მეტად იცით, როგორია ხმა, რომელიც სიყვარულს, არამედ სიმარტოვეს ჩაგიჩურჩულებთ.
ეს წერილი თქვენია…
თქვენ, ვინც ყველა დაბადების დღეზე ფარულად ელოდით, რომ კარი გაიღებოდა და დედა შორიდან, რეალურად მოგეხვეოდათ — მაგრამ ვერ გახსენით კარი, მხოლოდ გულის კარი გახსენით მონატრებისთვის.
თქვენ!
ვინც ყოველი დაღამება,
ერთად მოყოლილი წერილებით, სუნთქვით, ხმამაღალი ოცნებებით და ჩუმი ლოცვებით გადალახეთ.
თქვენ!
ვინც ჩაიწერეთ ტკივილი ისე, რომ ხმამაღლა არასდროს გითქვამთ: “მაკლიხარ!”
ეს წერილი თქვენია…
რადგან თქვენ იყავით ჩუმი გმირები, ფესვები !უთბილესი მიწის გარეშე.
თქვენ იყავით ისინი, ვინც საკუთარ სულში ააშენეთ პატარა სამშობლო, რომ მარტოობას არ გაეყინეთ.
თქვენ იყავით, ხართ და იქნებით ისინი, ვინც მონატრებაზე ისწავლეთ გადარჩენა, და ტკივილზე — სიყვარული.
„ჩვენ ვართ ბავშვები, ვისი ხმაც იმ კარებთან შეწყდა,
მშობლებმა რომ გაიხურეს…
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვინც ვერ მოასწრო კითხვების დასმა —
რატომ წავიდნენ…
როდის დაბრუნდებიან…
და დაბრუნდებიან კი ოდესმე?
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვის ძილსაც ებმებოდა ცრემლები—
რადგან მოთმენის ზღურბლი იმაზე ადრე გადაიარეს, ვიდრე ლაპარაკის სწავლა მოასწრეს.
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვისი მონატრებაც გასცდა ასაკს —
და პატარა სხეულებში დიდების დუმილი დაილექა.
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვინც შოკოლადის სურნელზე მეტად,
წასვლის, დამშვიდობების და ჩუმი დანაკლისის სუნს შევეჩვიეთ.
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვინც მშობლის აჩრდილთან იზრდებოდა —
ტელეფონის ხმაზე გული უგრუხუნებდა და ყოველ წერილს ცრემლებით ეფერებოდა, თითქოს თითები მოეტაცებინა იმ სითბოსთვის, რაც სხვაგან დარჩა.
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვინც ისწავლა:
როგორ უნდა იყო ძლიერი, როცა ყველაზე მეტად გვინდოდა უბრალოდ ნაზი ხელები დაგვეფარებინა სახეზე.
როგორ უნდა ყოფილიყავი მამაცი, როცა შიგნით ყველაფერი ინგრეოდა?!
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვინც დედის ან მამას ოცნებებში ეძებდა და საკუთარ ოცნებებს ჩუმად, ჩრდილში მალავდა,
რადგან არ ეგონა, რომ ესმოდათ!, რომ სჭირდებოდათ!
თითქოს ჩვენი ბავშვობა დიდ რკინის ყუთში გამოამწყვდიეს
და ვერცერთმა ჩვენგანმა ვერ ვიპოვეთ სწორი გასაღები….
ჩვენ დავიფიცეთ ჩუმად — მაშინ, როცა პირველი ღამე თქვენ გარეშე გავათენეთ.
დავიფიცეთ, რომ არ დაგვავიწყდებოდით.
დავიფიცეთ, რომ ჩვენს პატარ-პატარა გულებში სამუდამოდ გაგინათებდით ოთახებს, რომლებიც თქვენს გარეშე ცარიელი დარჩა.
დავიფიცეთ, რომ ერთ დღეს, როცა წამოვიზრდებოდით, აღარ დაგვჭირდებოდა სიტყვები რომ გვეფიქრებინა:
“მიყვარხარ.”
რადგან ეს გრძნობა სისხლში ჩავიწერეთ — იმავე სისხლში, რომლითაც ცრემლები გვეწრიტებოდა შუაღამის ბნელ ოთახებში.
დავიფიცეთ, რომ ტკივილზე ძლიერი ვიქნებოდით.
დავიფიცეთ, რომ მონატრებაზე წინ გავწვდიდით ხელებს — ჩვენთვის, თქვენთვის, იმ პატარა ბავშვებისთვის, ვინც მხოლოდ ჩახუტების ერთ წუთს ითხოვდა.
დავიფიცეთ, რომ რაც უნდა შორს წავსულიყავით — თქვენში დავრჩებოდით.
ჩვენი თვალებით, ჩვენი ხმებით, ჩვენი ჩუმი სუნთქვით — სადაც უნდა ვყოფილიყავით, მუდამ თქვენთან ერთად ვიარსებდით.
დავიფიცეთ, რომ სიყვარულის ძაფი, რომელიც იმ დღეს, იმ დახურული კარის მიღმა გაიჭიმა — არასდროს გაწყდებოდა.
და ახლა… როცა უკვე დიდები ვართ,
როცა გულებში ბავშვობის გემოთი ამაყად დავატარებთ თქვენ მიერ გადალახულ ზღვრებს —
ჩვენ ისევ ვდუმვართ,
ისევ ველით,
და მაინც, მთელი სულით ვამბობთ:
“არ დაგვვიწყებიხართ.
არ დაგვკარგვიხართ.
ჩვენ შეგინახეთ.
საკუთარ თავში შეგინახეთ — იქ, სადაც დრო მონატრებას ვერ ამარცხებს.”
ჩვენ გავიზარდეთ…
არა ისე, როგორც წიგნებში წერენ.
არა იმ გზით, სადაც ყოველ ნაბიჯზე ჩახუტება და სიტყვები გხვდება.
ჩვენ გავიზარდეთ სიჩუმეში, წვიმის ხმაურში, ჩუმ ლოდინში.
ჩვენ დავიჩოქეთ ქარიშხლების წინაშე, მაგრამ ფესვები გავიღრმავეთ იმ მიწაში, სადაც მხოლოდ მონატრება იზრდებოდა..
ჩვენ გავიზარდეთ უმშობლო დაბადების დღეებში, მაგრამ ყოველ სანთელს მაინც თქვენი სახელი ჩავუთქვით.
ჩვენ ვისწავლეთ სიყვარულის უხმო ენა — იმედგაცრუებებს შორის მოპარული სითბო.
და დღეს…
დღეს ჩვენ ვატარებთ თქვენს სახელს ჩვენი სუნთქვის უკიდურეს წერტილამდე.
ვატარებთ თქვენს ოცნებებს — ოღონდ არა ხმამაღლა, არამედ სულში ჩამალული, როგორც ფრთხილი შუქურები ღამის ოკეანეზე.
ჩვენ მივდივართ წინ.
მივდივართ დამსხვრეული ფრთებით, მაგრამ გულებში თქვენთან ერთად აგებული ოცნებების ჩრდილქვეშ.
და ყველგან, სადაც მივალთ, ჩვენი სიჩუმის ქვემოთ, თქვენ იქნებით —
როგორც პირველი სიყვარული, რომელსაც დრო ვერ შეარყევს.
თქვენ იყავით ჩვენი პირველი სახლი.
და სადაც არ უნდა ვიყოთ,
სადაც არ უნდა წავიდეთ,
სულში მუდამ თქვენსკენ დავბრუნდებით.
და შენ ვინც ახლა გადიხარ ამ გზას არ დამივიწყო…
მე…
ვიღაცამ დამივიწყა…
ვიღაცამ ჩამიქრო ბავშვობის მზე —
და მაინც, ვცოცხლობდი ჩუმად, უფერო ყვავილივით.
მე…
ვატარებდი შეულამაზებელ დარდებს პალტოს ჯიბეებში,
დამტვრეული ხელებით ვკრეფდი ჩამოშლილ ოცნებებს.
ცრემლებით ვაწყობდი ფერადფეხმალულ ხიდებს არარსებულ ქვეყნებზე.
მე…
მელოდიებად ვაქსოვდი ჩუმ ტკივილს,
და ჩემს ჩახუთულ სიღრმეებში
საკუთარ კივილს ვახშობდი…
როგორ გავუძელი?
არ გავუძელი —
ნამსხვრევებად ვიქეცი.
ყოველ დღე თავიდან,
განადგურებულ მიწაზე, მკვდარი ფესვებიდან,
ვზრდიდი პატარა იმედს —
იმედს, რომ ერთხელ,
ვიღაცას ისევ შევუყვარდებოდი მე — მთელი, დამსხვრეული…
მაგრამ თუ ოდესმე დამივიწყებ…
დაიმახსოვრე: მე ერთხელ ძალიან მინდოდა ვყოფილიყავი ბედნიერი.
მე ერთხელ ძალიან მინდოდა გამეცინა ისე, რომ ბგერები არ გამეყალბებინა.
დაიმახსოვრე:
მე სიყვარულს ვთესავდი მაშინაც კი, როცა თითები ჭრილობებით მქონდა დაფარული.
ვებღაუჭებოდი სიცოცხლეს მაშინაც, როცა სიკვდილი მღეროდაჩემს ძვლებში.
თუ ოდესმე დამივიწყებ…
გახსოვდეს:
მე არ ვიყავი ძლიერი — მე უბრალოდ ზედმეტად შეჩვეული ვიყავი ტკივილს.
მე არ ვიცოდი როგორ მოვფერებოდი საკუთარ თავს.
მე მხოლოდ სხვებისთვის ვაშენებდი ციხესიმაგრეებს, ჩემი სული კი ქარიშხლებს ებრძოდა ორპირ ცის ქვეშ.
თუ ოდესმე… ოდესმე მოგენატრები…
გახსოვდეს:
მე ის ვარ, ვინც ყოველთვის ჩუმად ატარებდა მზეებს თვალებში — მაშინაც კი, როცა შიგნით მთლიანად ღამე ყვაოდა.
და ბოლოს…
თუ ოდესმე შენს გულში ჩასახლდება ჩრდილები —
მხოლოდ ჩუმად ჩახედე ცას ბნელ თვალებში,
იქ სადაც პირველად ჩაქრა ჩემი იმედი —
იქ ვიქნები, როგორც დარდისგან მოწყვეტილი ვარსკვლავი.
მე ვინც საკუთარ დემონებს ვერ გავუმკლავდი…
მე რომელიც მუდმივად ვუყურებდი როგორ ჩადიოდა მზე ჩემს სულში….
მე რომელმაც ვერ მოვერიე მომავლის შიშს…
მე რომელიც მუდამ ვიყავი მიდრეკილი თვითმკვლელობისკენ…
გადავიტანე…
შენ როგორ უძლებ?
როგორ უძლებ მიტოვებული ბავშვის სინდრომს
თავდამსხმელ ფიქრებს
შენს გადასაყლაპად მზად მყოფ სიბნელეს?
როგორ გაუძელი ბავშვობაში დამსხვრეულ იმედებს
ჩაკლულ ოცნებებს
გამხმარ იმედებს…
როგორ უძლებ?
აუყვავებელ ცხოვრებას
ლავიწებზე გადამტვრეულ ქარიშხლებს
ტკივილებით ამოვსებულ სიცარიელეს…
„ჰეი…
იცი?
არ ვარ ძლიერი.
ვიწვი ყოველ ღამე,
როცა ძილში ყვავილებიც კი ვერ შველიან ჩემს ტკივილს.
ვიწვი მაშინაც,
როცა ერთი უბრალო სიტყვა, ერთი გამოუთქმელი მზერა მთელ ჩემს სამყაროს ამხობს…
და მაინც, ვდგები…
არა იმიტომ, რომ აღარ მეშინია.
არა იმიტომ, რომ აღარ მტკივა.
არამედ იმიტომ, რომ ჩემს გულში ერთი უფერული, პატარა ყვავილია დარგული — იმედის ნარჩენი.
და ეს ნარჩენი მთებს აბობოქრებს ჩემს შიგნით.
შენ რომ მკითხო, როგორ გავუძელი…
გეტყვი — არ გავუძელი, უბრალოდ მივეჩვიე ტკივილის გემოს.
და ახლა, როცა ქარები ისევ ლავიწებზე მტკივნეულად მეხებიან,
როცა ღამე ისევ ჩამომკიდებს ცრემლების მძივებს ყელზე…
მე უბრალოდ ჩუმად ვკრეფ ჩემს ნამსხვრევებს და ვიბარებ: “მაინც გადავრჩები…”
მაინც ვიქნები ფოთოლი, რომელსაც ქარი ვერ მოსწყვეტს.
მაინც ვიქნები სევდიანი მზის ჩასვლის სუნი.
მაინც ვიქნები ბავშვობის იმედი, რომელიც წვიმის მიუხედავად გაზაფხულს ისევ დაუბრუნდება…
ხანდახან მგონია, რომ ჩემი სული ოდნავ მოშლილ ფარდას ჰგავს —
ყოველი ქარი ფრთხილად და მაინც დაუნდობლად აფრიალებს და ჩემი დარდები სამყაროს ეფინება.
არაფერს ვმალავ —
არც ნამსხვრევებს, რომლებიც სიჩუმეში ხმაურობენ,
არც იმ დანაკარგს, რაც თვალისდაუნახავად დაილექა ჩემში.
მე — პატარა შორი გალაქტიკა ვარ,
რომელიც თავისივე კოსმოსში გაიჭედა.
მე — ერთ მიტოვებულ ქუჩაზე ჩამოხუთული სუნთქვა ვარ,
რომელსაც უკვე თვითონაც ავიწყდება, როგორია თავისუფლება.
როცა მეკითხებიან, როგორ ვძლებ…
ჩუმად ვიცინი.
ვიცინი იმიტომ, რომ პასუხი ისეთი ძველია, როგორც ჩემი პირველი ჩამოშლილი სიზმარი:
“არ ვუძლებ.
უბრალოდ ვარსებობ.”
ვარსებობ ისე, როგორც ნისლში გახვეული სახლი — ვიღაცისგან დავიწყებული, მაგრამ ჯერ კიდევ მდგარი.
ვარსებობ როგორც ფოთოლი, რომელსაც გამოელია ძალა და ამიტომ უბრალოდ ქარის ჭრილში ნელა ქანაობს…
„ეს წერილი თქვენია…
თქვენ, ვისაც ბავშვობაში აკლდა მშობლების ჩახუტების სითბო.
თქვენ, ვისაც დედის ხელები ტელეფონის ეკრანიდან ეფერებოდათ და არა ცხოვრების სიანამდვილეში.
თქვენ!
ვინც გაიზარდეთ მონატრებით შეკოწიწებულ დღეებში.
თქვენ!
ვინც ყველაზე მეტად იცით, როგორია ხმა, რომელიც სიყვარულს, არამედ სიმარტოვეს ჩაგიჩურჩულებთ.
ეს წერილი თქვენია…
თქვენ, ვინც ყველა დაბადების დღეზე ფარულად ელოდით, რომ კარი გაიღებოდა და დედა შორიდან, რეალურად მოგეხვეოდათ — მაგრამ ვერ გახსენით კარი, მხოლოდ გულის კარი გახსენით მონატრებისთვის.
თქვენ!
ვინც ყოველი დაღამება,
ერთად მოყოლილი წერილებით, სუნთქვით, ხმამაღალი ოცნებებით და ჩუმი ლოცვებით გადალახეთ.
თქვენ!
ვინც ჩაიწერეთ ტკივილი ისე, რომ ხმამაღლა არასდროს გითქვამთ: “მაკლიხარ!”
ეს წერილი თქვენია…
რადგან თქვენ იყავით ჩუმი გმირები, ფესვები !უთბილესი მიწის გარეშე.
თქვენ იყავით ისინი, ვინც საკუთარ სულში ააშენეთ პატარა სამშობლო, რომ მარტოობას არ გაეყინეთ.
თქვენ იყავით, ხართ და იქნებით ისინი, ვინც მონატრებაზე ისწავლეთ გადარჩენა, და ტკივილზე — სიყვარული.
„ჩვენ ვართ ბავშვები, ვისი ხმაც იმ კარებთან შეწყდა,
მშობლებმა რომ გაიხურეს…
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვინც ვერ მოასწრო კითხვების დასმა —
რატომ წავიდნენ…
როდის დაბრუნდებიან…
და დაბრუნდებიან კი ოდესმე?
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვის ძილსაც ებმებოდა ცრემლები—
რადგან მოთმენის ზღურბლი იმაზე ადრე გადაიარეს, ვიდრე ლაპარაკის სწავლა მოასწრეს.
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვისი მონატრებაც გასცდა ასაკს —
და პატარა სხეულებში დიდების დუმილი დაილექა.
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვინც შოკოლადის სურნელზე მეტად,
წასვლის, დამშვიდობების და ჩუმი დანაკლისის სუნს შევეჩვიეთ.
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვინც მშობლის აჩრდილთან იზრდებოდა —
ტელეფონის ხმაზე გული უგრუხუნებდა და ყოველ წერილს ცრემლებით ეფერებოდა, თითქოს თითები მოეტაცებინა იმ სითბოსთვის, რაც სხვაგან დარჩა.
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვინც ისწავლა:
როგორ უნდა იყო ძლიერი, როცა ყველაზე მეტად გვინდოდა უბრალოდ ნაზი ხელები დაგვეფარებინა სახეზე.
როგორ უნდა ყოფილიყავი მამაცი, როცა შიგნით ყველაფერი ინგრეოდა?!
ჩვენ ვართ ბავშვები, ვინც დედის ან მამას ოცნებებში ეძებდა და საკუთარ ოცნებებს ჩუმად, ჩრდილში მალავდა,
რადგან არ ეგონა, რომ ესმოდათ!, რომ სჭირდებოდათ!
თითქოს ჩვენი ბავშვობა დიდ რკინის ყუთში გამოამწყვდიეს
და ვერცერთმა ჩვენგანმა ვერ ვიპოვეთ სწორი გასაღები….
ჩვენ დავიფიცეთ ჩუმად — მაშინ, როცა პირველი ღამე თქვენ გარეშე გავათენეთ.
დავიფიცეთ, რომ არ დაგვავიწყდებოდით.
დავიფიცეთ, რომ ჩვენს პატარ-პატარა გულებში სამუდამოდ გაგინათებდით ოთახებს, რომლებიც თქვენს გარეშე ცარიელი დარჩა.
დავიფიცეთ, რომ ერთ დღეს, როცა წამოვიზრდებოდით, აღარ დაგვჭირდებოდა სიტყვები რომ გვეფიქრებინა:
“მიყვარხარ.”
რადგან ეს გრძნობა სისხლში ჩავიწერეთ — იმავე სისხლში, რომლითაც ცრემლები გვეწრიტებოდა შუაღამის ბნელ ოთახებში.
დავიფიცეთ, რომ ტკივილზე ძლიერი ვიქნებოდით.
დავიფიცეთ, რომ მონატრებაზე წინ გავწვდიდით ხელებს — ჩვენთვის, თქვენთვის, იმ პატარა ბავშვებისთვის, ვინც მხოლოდ ჩახუტების ერთ წუთს ითხოვდა.
დავიფიცეთ, რომ რაც უნდა შორს წავსულიყავით — თქვენში დავრჩებოდით.
ჩვენი თვალებით, ჩვენი ხმებით, ჩვენი ჩუმი სუნთქვით — სადაც უნდა ვყოფილიყავით, მუდამ თქვენთან ერთად ვიარსებდით.
დავიფიცეთ, რომ სიყვარულის ძაფი, რომელიც იმ დღეს, იმ დახურული კარის მიღმა გაიჭიმა — არასდროს გაწყდებოდა.
და ახლა… როცა უკვე დიდები ვართ,
როცა გულებში ბავშვობის გემოთი ამაყად დავატარებთ თქვენ მიერ გადალახულ ზღვრებს —
ჩვენ ისევ ვდუმვართ,
ისევ ველით,
და მაინც, მთელი სულით ვამბობთ:
“არ დაგვვიწყებიხართ.
არ დაგვკარგვიხართ.
ჩვენ შეგინახეთ.
საკუთარ თავში შეგინახეთ — იქ, სადაც დრო მონატრებას ვერ ამარცხებს.”
ჩვენ გავიზარდეთ…
არა ისე, როგორც წიგნებში წერენ.
არა იმ გზით, სადაც ყოველ ნაბიჯზე ჩახუტება და სიტყვები გხვდება.
ჩვენ გავიზარდეთ სიჩუმეში, წვიმის ხმაურში, ჩუმ ლოდინში.
ჩვენ დავიჩოქეთ ქარიშხლების წინაშე, მაგრამ ფესვები გავიღრმავეთ იმ მიწაში, სადაც მხოლოდ მონატრება იზრდებოდა..
ჩვენ გავიზარდეთ უმშობლო დაბადების დღეებში, მაგრამ ყოველ სანთელს მაინც თქვენი სახელი ჩავუთქვით.
ჩვენ ვისწავლეთ სიყვარულის უხმო ენა — იმედგაცრუებებს შორის მოპარული სითბო.
და დღეს…
დღეს ჩვენ ვატარებთ თქვენს სახელს ჩვენი სუნთქვის უკიდურეს წერტილამდე.
ვატარებთ თქვენს ოცნებებს — ოღონდ არა ხმამაღლა, არამედ სულში ჩამალული, როგორც ფრთხილი შუქურები ღამის ოკეანეზე.
ჩვენ მივდივართ წინ.
მივდივართ დამსხვრეული ფრთებით, მაგრამ გულებში თქვენთან ერთად აგებული ოცნებების ჩრდილქვეშ.
და ყველგან, სადაც მივალთ, ჩვენი სიჩუმის ქვემოთ, თქვენ იქნებით —
როგორც პირველი სიყვარული, რომელსაც დრო ვერ შეარყევს.
თქვენ იყავით ჩვენი პირველი სახლი.
და სადაც არ უნდა ვიყოთ,
სადაც არ უნდა წავიდეთ,
სულში მუდამ თქვენსკენ დავბრუნდებით.
და შენ ვინც ახლა გადიხარ ამ გზას არ დამივიწყო…
მე…
ვიღაცამ დამივიწყა…
ვიღაცამ ჩამიქრო ბავშვობის მზე —
და მაინც, ვცოცხლობდი ჩუმად, უფერო ყვავილივით.
მე…
ვატარებდი შეულამაზებელ დარდებს პალტოს ჯიბეებში,
დამტვრეული ხელებით ვკრეფდი ჩამოშლილ ოცნებებს.
ცრემლებით ვაწყობდი ფერადფეხმალულ ხიდებს არარსებულ ქვეყნებზე.
მე…
მელოდიებად ვაქსოვდი ჩუმ ტკივილს,
და ჩემს ჩახუთულ სიღრმეებში
საკუთარ კივილს ვახშობდი…
როგორ გავუძელი?
არ გავუძელი —
ნამსხვრევებად ვიქეცი.
ყოველ დღე თავიდან,
განადგურებულ მიწაზე, მკვდარი ფესვებიდან,
ვზრდიდი პატარა იმედს —
იმედს, რომ ერთხელ,
ვიღაცას ისევ შევუყვარდებოდი მე — მთელი, დამსხვრეული…
მაგრამ თუ ოდესმე დამივიწყებ…
დაიმახსოვრე: მე ერთხელ ძალიან მინდოდა ვყოფილიყავი ბედნიერი.
მე ერთხელ ძალიან მინდოდა გამეცინა ისე, რომ ბგერები არ გამეყალბებინა.
დაიმახსოვრე:
მე სიყვარულს ვთესავდი მაშინაც კი, როცა თითები ჭრილობებით მქონდა დაფარული.
ვებღაუჭებოდი სიცოცხლეს მაშინაც, როცა სიკვდილი მღეროდაჩემს ძვლებში.
თუ ოდესმე დამივიწყებ…
გახსოვდეს:
მე არ ვიყავი ძლიერი — მე უბრალოდ ზედმეტად შეჩვეული ვიყავი ტკივილს.
მე არ ვიცოდი როგორ მოვფერებოდი საკუთარ თავს.
მე მხოლოდ სხვებისთვის ვაშენებდი ციხესიმაგრეებს, ჩემი სული კი ქარიშხლებს ებრძოდა ორპირ ცის ქვეშ.
თუ ოდესმე… ოდესმე მოგენატრები…
გახსოვდეს:
მე ის ვარ, ვინც ყოველთვის ჩუმად ატარებდა მზეებს თვალებში — მაშინაც კი, როცა შიგნით მთლიანად ღამე ყვაოდა.
და ბოლოს…
თუ ოდესმე შენს გულში ჩასახლდება ჩრდილები —
მხოლოდ ჩუმად ჩახედე ცას ბნელ თვალებში,
იქ სადაც პირველად ჩაქრა ჩემი იმედი —
იქ ვიქნები, როგორც დარდისგან მოწყვეტილი ვარსკვლავი.