მარინა და ანია
ქალები უკრაინიდან
ავტორი
ლალი შენგელია
ორივე ქუთაისში ჩამოიყვანა ომმა.
ორივეზე დავწერე ჩამოსვლის პირველ დღეებში და ახლა ისევ მივუბრუნდი. მიხვდებით, რატომაც...
მარინა სტეპანენკო და ანია შალიმოვა უკრაინელი ფსიქოლოგები არიან. მარინა - კიევიდან, ანია - ხერსონიდან.
მარინას ახალჩამოსულზე შევხვდი. ისედაც აპირებდა ქუთაისში ჩამოსვლას, მეგობარი ეპატიჟებოდა და აინტერესებდა - უფრო ადრე, 8 მარტს ომის გამო კრაკოვიდან ჩამოფრინდა პატარა შვილებთან ერთად. უკრაინელმა მეგობარმა, რომელსაც ქართველი ქმარი ჰყავს, კომფორტული ბინა უქირავა. იმ ბინაში შევხვდი მარინას. გავიგე, რომ ფსიქოლოგია... ჩვენ უკვე ვეხმარებოდით უკრაინელებს, ფსიქოლოგიურ დახმარებას ვუწევდით და გვჭირდებოდა კიდეც უკრაინულ ენაზე მოსაუბრე ფსიქოლოგი. სულ მალე მარინამ ჩვენთან დაიწყო მუშაობა.
ანია უფრო გვიან, 3 ივლისს ჩამოვიდა ქუთაისში ოკუპირებული ხერსონიდან მეგობართან ერთად. დაზაფრული და შეშინებული იყო. ჩვენთან ფონდში რომ მოვიდა და გაიგეს, ფსიქოლოგი იყო, ისიც მოიწვიეს სამუშაოდ.
მუშაობის დაწყების წინა დღეს შევხვდი - ანკეტას ავსებდა. კარგა ხანს ვილაპარაკეთ. თავისი შიშები გამანდო: ლიფტის ხმა რომ მესმის, მგონია, რომ ბინაში მოდიან გასაჩხრეკად. კამაზს რომ დავინახავ, მეშინია, რომ გადმოხტებიან და დაგვერევიან რუსები. თვითმფრინავი რომ გადაიფრენს, კანკალი მეწყება. ფეირვერკების ხმაზე მუხლები მეკეცება, სანამ მივხვდები, რაც არისო.
24 წლის იყო მაშინ ანია, ფსიქოლოგობის გამოცდილება უკვე ჰქონდა და ემოციების მართვასაც ცდილობდა. თავიდანვე შეიყვარა ქუთაისი: ორჯერ პატარაა ჩემს ქალაქზე და ვეჩვევი ნელ-ნელაო...
კარგა ხანს იმუშავეს მარინა და ანიამ ჩვენი ორგანიზაციის ფსიქოლოგ მანანა გოცირიძესთან ერთად. კონსულტაციებს უტარებდნენ უკრაინიდან ჩამოსულებს. ბევრს დაეხმარნენ სასარგებლო რჩევებით.
ორივეს ძალიან უნდოდა შინ დაბრუნება და გაემგზავრნენ უკრაინაში.
რა თქმა უნდა, ვეხმიანებით, გვაინტერესებს მათი ამბები...
კახოვკის კაშხლის აფეთქება რომ მოხდა, პირველი ანია გამახსენდა.
7 ივნისს მომწერა, ჩვენ არაფერი გვიშავს, მაგრამ „У друзей дома утонули. Люди тонут, села ушли под воду. Катастрофа огромная… Дай Бог, чтобы дамба не рванула дальше. Тогда и моих затопит, и меня. Надеемся, верим. Помогаем чем можем другим, кто пострадал. Если сегодня вода остановится, то через пару дней вода должна уйти“...
გადარჩნენ.
კიდევ ერთმა განსაცდელმა ჩაიარა.
ახლახან ისევ დავუკავშირდი ორივეს. მაინტერესებდა, როგორ იხსენებენ აქაურობას?
პასუხებმაც არ დააყოვნა.
მარინა სტეპანენკო:
Кутаиси приютил меня с моими детьми в марте 2022 года. Несмотря на то, что мы страшно и драматично выезжали из Украины, мы нашли в Кутаиси людей, которые поделились своим теплом. Это дало силы стать членом команды Фонда «Сухуми» и помогать своим согражданам, пострадавшим от войны.
Я рада была работать в коллективе неравнодушных людей, и благодарна за эту возможность. Но жить в разлуке с родными очень сложно. Пришло время возвращаться домой, несмотря на все опасности и непредсказуемость ситуации. Россия наносит ежедневные удары по мирному населению, по жилым домам и это не может не пугать. Но тем не менее, дома чувствуешь свою причастность к борьбе. Чувствуешь себя среди своих, а это очень ценно!
Нужно каждый день находить силы и ресурс продолжать работать и помогать всем, кому можешь и приближать тем самым победу.
ანია შალიმოვა:
Воспоминания о Фонде «Сухуми» остались очень теплые и приятные. Грузия подарила мне огромное количество приятных знакомств и людей в жизни.
Работа в Фонде дала мне возможность проявить свое чувство справедливости, когда я принимала участие в акциях в поддержку как грузинского, так и украинского народов.
Я очень многому научилась в условиях, когда твоя страна воюет. Запросы клиентов были разные, истории людей были захватывающими. Я безусловно многому научилась и у своих клиентов: тому украинскому мужеству, которого у нас не отнять и с которым мы достигаем побед на фронте.
С некоторыми клиентами я поддерживаю связь в рамках терапевтических отношений. И когда взорвали Каховскую ГЭС (я живу в Херсоне), мои клиенты писали мне и интересовались, все ли со мной хорошо.
В моей профессиональной биографии стоит пункт про работу в Грузии с беженцами, и теперь в дальнейшей работе с клиентами (в частной практике) это большой плюс. Люди обращаются с разных уголков мира с запросами на адаптацию в другой стране и просят поделиться своим опытом работы и жизни. Моя история помогает им найти в себе силы и обрести уверенность.
Сейчас я вернулась в свою страну, в свой город к родителям. Для своей мамы я огромная психологическая поддержка. Занимаюсь частной практикой с клиентами, продолжаю учиться и повышать свою профессиональность. Некоторые клиенты, с которыми я работала в Грузии, продолжают со мной работать и сейчас.
Я человек, который любит познавать мир, национальные традиции разных стран. Всегда в разговоре гордо и уверенно рассказываю о своей жизни в Грузии, Кутаиси и что интересного я узнала об этой стране и людях, живущих там.
Когда я ездила в Киев к друзьям, мы посетили грузинский ресторан, и я устроила друзьям тур по национальным блюдам Грузии. Лишних калорий мы наели много, но зато - с огромным удовольствием.
Иногда я очень скучаю за квартирой, в которой жила, за магазином, где покупала продукты, за фондом «Сухуми» и всеми людьми, с кем познакомилась, работала и дружила.
Для Грузии отведено отдельное место в моем сердце. Это страна моей души…
ამ პასუხებში ყველაფერი ჩანს: გულითადობა, სიყვარული, მადლიერება, შეუპოვრობა, უკეთესი ხვალინდელი დღის იმედი...
ჯერ არ დასრულებულა ომი. მარინა და ანია ომში არიან, ფაქტობრივად. თვითონ არჩიეს ასე.
ღმერთმა მშვიდობა მისცეს მათ ოჯახებს, ქალაქებს, ქვეყანას!
ორივეზე დავწერე ჩამოსვლის პირველ დღეებში და ახლა ისევ მივუბრუნდი. მიხვდებით, რატომაც...
მარინა სტეპანენკო და ანია შალიმოვა უკრაინელი ფსიქოლოგები არიან. მარინა - კიევიდან, ანია - ხერსონიდან.
მარინას ახალჩამოსულზე შევხვდი. ისედაც აპირებდა ქუთაისში ჩამოსვლას, მეგობარი ეპატიჟებოდა და აინტერესებდა - უფრო ადრე, 8 მარტს ომის გამო კრაკოვიდან ჩამოფრინდა პატარა შვილებთან ერთად. უკრაინელმა მეგობარმა, რომელსაც ქართველი ქმარი ჰყავს, კომფორტული ბინა უქირავა. იმ ბინაში შევხვდი მარინას. გავიგე, რომ ფსიქოლოგია... ჩვენ უკვე ვეხმარებოდით უკრაინელებს, ფსიქოლოგიურ დახმარებას ვუწევდით და გვჭირდებოდა კიდეც უკრაინულ ენაზე მოსაუბრე ფსიქოლოგი. სულ მალე მარინამ ჩვენთან დაიწყო მუშაობა.
ანია უფრო გვიან, 3 ივლისს ჩამოვიდა ქუთაისში ოკუპირებული ხერსონიდან მეგობართან ერთად. დაზაფრული და შეშინებული იყო. ჩვენთან ფონდში რომ მოვიდა და გაიგეს, ფსიქოლოგი იყო, ისიც მოიწვიეს სამუშაოდ.
მუშაობის დაწყების წინა დღეს შევხვდი - ანკეტას ავსებდა. კარგა ხანს ვილაპარაკეთ. თავისი შიშები გამანდო: ლიფტის ხმა რომ მესმის, მგონია, რომ ბინაში მოდიან გასაჩხრეკად. კამაზს რომ დავინახავ, მეშინია, რომ გადმოხტებიან და დაგვერევიან რუსები. თვითმფრინავი რომ გადაიფრენს, კანკალი მეწყება. ფეირვერკების ხმაზე მუხლები მეკეცება, სანამ მივხვდები, რაც არისო.
24 წლის იყო მაშინ ანია, ფსიქოლოგობის გამოცდილება უკვე ჰქონდა და ემოციების მართვასაც ცდილობდა. თავიდანვე შეიყვარა ქუთაისი: ორჯერ პატარაა ჩემს ქალაქზე და ვეჩვევი ნელ-ნელაო...
კარგა ხანს იმუშავეს მარინა და ანიამ ჩვენი ორგანიზაციის ფსიქოლოგ მანანა გოცირიძესთან ერთად. კონსულტაციებს უტარებდნენ უკრაინიდან ჩამოსულებს. ბევრს დაეხმარნენ სასარგებლო რჩევებით.
ორივეს ძალიან უნდოდა შინ დაბრუნება და გაემგზავრნენ უკრაინაში.
რა თქმა უნდა, ვეხმიანებით, გვაინტერესებს მათი ამბები...
კახოვკის კაშხლის აფეთქება რომ მოხდა, პირველი ანია გამახსენდა.
7 ივნისს მომწერა, ჩვენ არაფერი გვიშავს, მაგრამ „У друзей дома утонули. Люди тонут, села ушли под воду. Катастрофа огромная… Дай Бог, чтобы дамба не рванула дальше. Тогда и моих затопит, и меня. Надеемся, верим. Помогаем чем можем другим, кто пострадал. Если сегодня вода остановится, то через пару дней вода должна уйти“...
გადარჩნენ.
კიდევ ერთმა განსაცდელმა ჩაიარა.
ახლახან ისევ დავუკავშირდი ორივეს. მაინტერესებდა, როგორ იხსენებენ აქაურობას?
პასუხებმაც არ დააყოვნა.
მარინა სტეპანენკო:
Кутаиси приютил меня с моими детьми в марте 2022 года. Несмотря на то, что мы страшно и драматично выезжали из Украины, мы нашли в Кутаиси людей, которые поделились своим теплом. Это дало силы стать членом команды Фонда «Сухуми» и помогать своим согражданам, пострадавшим от войны.
Я рада была работать в коллективе неравнодушных людей, и благодарна за эту возможность. Но жить в разлуке с родными очень сложно. Пришло время возвращаться домой, несмотря на все опасности и непредсказуемость ситуации. Россия наносит ежедневные удары по мирному населению, по жилым домам и это не может не пугать. Но тем не менее, дома чувствуешь свою причастность к борьбе. Чувствуешь себя среди своих, а это очень ценно!
Нужно каждый день находить силы и ресурс продолжать работать и помогать всем, кому можешь и приближать тем самым победу.
ანია შალიმოვა:
Воспоминания о Фонде «Сухуми» остались очень теплые и приятные. Грузия подарила мне огромное количество приятных знакомств и людей в жизни.
Работа в Фонде дала мне возможность проявить свое чувство справедливости, когда я принимала участие в акциях в поддержку как грузинского, так и украинского народов.
Я очень многому научилась в условиях, когда твоя страна воюет. Запросы клиентов были разные, истории людей были захватывающими. Я безусловно многому научилась и у своих клиентов: тому украинскому мужеству, которого у нас не отнять и с которым мы достигаем побед на фронте.
С некоторыми клиентами я поддерживаю связь в рамках терапевтических отношений. И когда взорвали Каховскую ГЭС (я живу в Херсоне), мои клиенты писали мне и интересовались, все ли со мной хорошо.
В моей профессиональной биографии стоит пункт про работу в Грузии с беженцами, и теперь в дальнейшей работе с клиентами (в частной практике) это большой плюс. Люди обращаются с разных уголков мира с запросами на адаптацию в другой стране и просят поделиться своим опытом работы и жизни. Моя история помогает им найти в себе силы и обрести уверенность.
Сейчас я вернулась в свою страну, в свой город к родителям. Для своей мамы я огромная психологическая поддержка. Занимаюсь частной практикой с клиентами, продолжаю учиться и повышать свою профессиональность. Некоторые клиенты, с которыми я работала в Грузии, продолжают со мной работать и сейчас.
Я человек, который любит познавать мир, национальные традиции разных стран. Всегда в разговоре гордо и уверенно рассказываю о своей жизни в Грузии, Кутаиси и что интересного я узнала об этой стране и людях, живущих там.
Когда я ездила в Киев к друзьям, мы посетили грузинский ресторан, и я устроила друзьям тур по национальным блюдам Грузии. Лишних калорий мы наели много, но зато - с огромным удовольствием.
Иногда я очень скучаю за квартирой, в которой жила, за магазином, где покупала продукты, за фондом «Сухуми» и всеми людьми, с кем познакомилась, работала и дружила.
Для Грузии отведено отдельное место в моем сердце. Это страна моей души…
ამ პასუხებში ყველაფერი ჩანს: გულითადობა, სიყვარული, მადლიერება, შეუპოვრობა, უკეთესი ხვალინდელი დღის იმედი...
ჯერ არ დასრულებულა ომი. მარინა და ანია ომში არიან, ფაქტობრივად. თვითონ არჩიეს ასე.
ღმერთმა მშვიდობა მისცეს მათ ოჯახებს, ქალაქებს, ქვეყანას!